Laat me mezelf even voorstellen. Mijn naam is Natasja Amina. Mama van een bijna 18 jarige zoon en een dochtertje van 7 jaar. 12 jaar geleden bekeerd tot Islam Alhamdulillah. Degene die me kennen en al langer volgen via Instagram weten dat we ooit al pleegkindjes in huis hebben gehad.

De eerste keer een jongetje van toen 6 maanden oud die 1,5 jaar bij ons heeft ingewoond. De tweede keer een meisje van toen 5 jaar oud die voor enkele maanden, 1 keer per week bij ons bleef overnachten. Na het laatste pleegkindje hadden we de behoefte om voor een ander kindje te zorgen opgeborgen. We hadden tijd nodig voor ons gezin, onszelf en we kregen ook andere doelen.

Maar na enkele jaren begon dat gevoel weer op te spelen bij beide. Want er was rust (ik was afgestudeerd), er was plaats en er was die wederzijdse belofte die terug naar boven kwam, namelijk buiten onze eigen kids om, ook een ander kind stabiliteit en een toekomst geven. Want verdiend niet ieder kind dit? We wisten ook heel goed van de vorige plaatsing dat er een enorm groot tekort was aan pleegouders, maar zeker ook aan islamitische pleegouders. Dit is in de tussentijd er niet beter op geworden, in tegendeel. Dat tekort is enkel groter geworden. But first things first, we moesten dit ook met de kinderen bespreken als gezin, want ook zij hebben hier zeggenschap in. Uiteindelijk zou hun leven ook totaal gaan veranderen.

Toen ik tegen de kinderen zei dat we een gesprek aan tafel zouden hebben (iets wat we vaker doen als gezin als er iets besproken moet worden, of veranderd moet worden), hoorde ze het donderen in Keulen. Hadden ze iets mis gedaan? Maar nadat we uitlegde dat we graag terug een kindje een warme thuis wilde geven besefte ze dat het over iets totaal anders ging. Onze dochter Nora zag het al helemaal zitten, een speel kameraadje in huis. Deze reactie hadden we ook wel verwacht van haar, dus het was vooral wachten op wat Dario zou gaan zeggen. Want toen het jongetje van de eerste plaatsing weg ging, was hij 11 jaar oud en was het voor hem wel pijnlijk. Maar ook hij was heel enthousiast.

Dezelfde avond stuurde ik Pleegzorg Vlaanderen een mail met de boodschap dat we ons graag weer kandidaat wilde stellen. En tot onze grote verbazing kregen we de volgende dag al een mail terug met de vraag of er over twee weken al een verkenningsgesprek zou ingepland kunnen worden omdat ze ons toch al kenden. Dit hadden we niet zo snel verwacht, want toen we ons de eerste keer inschreven en dit gaat zo bij ieder pleegzorg traject, dan zijn er enkele avonden een opleiding, dan een screening en dan nog twee laatste gesprekken. Dat nam toen in totaal enkele maanden in beslag.

Maar nu plots zou het al over twee weken zijn en voor we het wisten zaten we al in het gesprek. Ze komen dan aan huis, want ze willen zien hoe je woont, of er plaats is, hoe je gezin in zijn/haar natuurlijke habitat is. Er worden vele vragen gesteld, veel gepraat over wat we precies willen, waar we voor open staan, wat we aankunnen, …enz. Dit allemaal is nodig om de juiste ‘matching’ te vinden. Heel cruciaal, want op deze manier wordt ook de draagkracht van het gezin bepaald en zal jouw dossier het beste passen bij het kindje dat ze bij je gezin zouden matchen. Je kan bijvoorbeeld doorgeven hoe oud het kindje moet/mag zijn. Wel is er vanuit pleegzorg besloten dat het pleegkindje het beste jonger is dan het jongste kind in huis, ook zodat iedereen zijn/haar eigen plaats behoud. Het geslacht kan je ook bepalen door bijvoorbeeld puur praktische reden zoals een kamer delen met iemand anders uit het gezin. Het geloof speelt ook een rol. Sta je open voor alle geloven, of enkel je eigen geloof? Mag er een beperking zijn? …enz.

We kregen groen licht en kregen de boodschap om zeker al crèches te contacteren omdat er daar ook een groot tekort is. Let wel, pleegkinderen hebben voorrang op de lijsten. Dus je hebt makkelijker een plaats, maar dan moet er ook een plaats zijn. Het gesprek was enorm vlot verlopen en de kinderen kregen te horen dat we goed waren gekeurd en dat het nu wachten zou zijn op een juiste match. Dat laatste was even een domper, want Nora dacht dat er dezelfde dag al een kindje in huis zou komen.

Op vrijdag hadden we het gesprek en datzelfde weekend contacteerde ik al vele crèches hier in de buurt en ik kreeg meteen reactie van de crèche waar ons vorig pleegkindje zat en waar onze dochter ook had gezeten. Ze gingen een nieuwe opvang openen en zouden al een plaats vrijhouden voor als er een juiste matching zou zijn. But little did we know dat ons leven heel snel op zijn kop gezet zou worden. 

Nog geen twee weken na ons groen licht kregen we een telefoon met de vraag: ”zit je?, We hebben een matching, een baby van twee weken oud. Is van Islamitische ouders, die heel graag een islamitisch pleeggezin zouden willen. Ik werd er stil van, want ik besefte meteen, hij ligt daar moederziel alleen in het ziekenhuis. Maar, er was een maar… We hadden ons namelijk opgegeven voor een meisje. En dit had vooral met het praktische te maken. De kamerindeling zou heel makkelijk zijn en Nora die omringd is met enkel jongens in de familie, zou een meisje rond haar hebben lopen.

Er werd nog verdere informatie gegeven over de situatie, de ouders, wat ze van ons verwachten en wat wij willen geven. Het enige wat ik nog moest doen, was dit met mijn echtgenoot bespreken. Zouden we hier ondanks onze verwachtingen, ons beeld dat we in eerste instantie hadden, toch voor gaan? We besloten om het Istighara gebed te doen en meteen daarna hadden we beiden het gevoel: “Waar twijfelen we zelfs over? Over een geslacht? AstagfirAllah, alles klopt, dit kan en mag geen reden zijn om nee te zeggen!”

We contacteerde pleegzorg terug met de boodschap dat we ervoor zouden gaan. En we konden ons gaan voorbereiden, want als alles vlot zou verlopen zou hij na 2 weken bij ons komen inwonen, want een ziekenhuis is echt geen plaats voor een newborn om te blijven liggen. Onze families werden ingelicht, we begonnen spullen te kopen, we kregen ook veel spullen. Want ja, we hadden niets meer in huis voor zo een klein mensje. Mijn werkgever schoot ook meteen in actie, want ik zou op een korte tijd 6 weken thuis mogen blijven, want bij langdurige pleegzorg heb je recht op pleegouderverlof. En dan sloeg het noodlot toe, het ging ineens heel slecht met de baby. Wat dit precies is kan ik omwille van privacy redenen niet meedelen. Maar daardoor werd de plaatsing ON HOLD gezet. Wat dus inhield dat het niet meer door ging omwille van zijn gezondheid. We waren er kapot van. Voor onszelf, maar zeker ook voor het kleintje. Want al heb je hem nog niet gezien, je wil dat het goed gaat met hem, dat hij gezond is, dat hij liefde krijgt.

Maar dan ineens, na twee weken kregen we een telefoontje dat alle resultaten van de onderzoeken heel goed waren en dat de baby gewoon een slechte start had gemaakt. En of we ons nog steeds wilde engageren voor hem? Dat wilde we zeker, maar dat betekende dat we hem al na twee dagen moesten gaan ophalen, want hij was ontslagklaar van het ziekenhuis. Vanaf hier ging het in een versnelling en niet zoals het normaal gaat bij een plaatsing. Normaal heb je eerst een kennismakingsgesprek met de ouders. Dan een gesprek met een consulente die alles op papier zet over de afspraken enz. Daarna krijg je de tijd om het kindje een beetje te leren kennen

Dit moest nu alemaal overgeslagen worden en zou de kennismaing met de ouders op dezelfde dag zijn als de dag dat de baby met ons mee zou gaan. Laat me jou zeggen, dit is geen ideale situatie. Voor niemand, want dat maakt alles veel emotioneler en voelt alles veel heftiger aan ipv gemoedelijker omdat je tijd hebt.

Het ophalen van de baby had ons daarom ook emotioneel totaal kapot gemaakt. We kwamen thuis met een gevulde maxi cosi en hadden niet eens door we echt effectief een klein mensje mee hadden. Het was door de reactie van onze eigen kids dat we dat besef kregen en we de emotie van die dag konden gaan plaatsen. Dat heeft ook echt een enkele dagen nodig gehad. We zijn in een soort van bubble met ons gezin gekropen en hebben het heel rustig aan gedaan zodat we allemaal konden wennen aan de nieuwe situatie en het nieuwe leven.

In tussentijd zijn we een maand verder en is ons leven helemaal veranderd. Al was de eerste dag dat we hem gingen halen, emotioneel zwaar…er is ook een goede verstandhouding tussen de biologische ouders en ons gezin.

En wij zijn hier thuis helemaal in de ban van zo een klein mensje die de grootste plaats in al onze harten aan het veroveren is. Het is duidelijk dat we als gezin allemaal zorgzaam zijn en dat dit ons sterk maakt om dit pleegzorgavontuur aan te gaan. We zijn daarom ook enorm dankbaar dat we dit mogen doen, want weet wel dat het te kort aan pleegouders enorm groot is. En ik weet ook wel dat veel factoren mee spelen voor je hierover ook maar zou nadenken, maar het is het meer dan waard. Een kind de hoop geven op een iets betere start in het leven, stabiliteit en in ons geval ook zijn cultuur en geloof mee geven… Dat is ons doel In shaa Allah.

Wil je ook meer weten over pleegzorg? Vraag dan een gratis info pakket aan op https://www.pleegzorg.be/vraag-je-infopakket-aan